آرزوهای نسل دیروز: از نامه به آسمان تا امیدهای ساده

نسل گذشته، که امروز پا به میانسالی یا پیری گذاشته، شاید به زمانی خیلی دور تعلق نداشته باشد؛ اما آرزوهایی در سر داشت که شاید برای جوانان امروز، قابل درک نباشد. هر نسل را می‌توان از روی آرزوهایی شناخت که در سر می‌پروراند. این آرزوها و رویاها هستند که سبک زندگی و فرهنگ هر دوره را شکل می‌دهند. درست برخلاف جوانان امروز که در رویای موفقیت‌هایی در سطح جهان و دسترسی به رفاه به سر می‌برند، نسل دیروز، بیشتر به دنبال صمیمیت، سادگی و انسانیت در حوزه جغرافیایی اطراف خود بود. نسل پیش از دنیا چه می‌خواست و چقدر از آن را به دست آورد؟ با ما بمانید!

نامه‌هایی به آسمان، رویاهایی بر کاغذ

کودک امروز، درکی از دنیایی ندارد که در آن دنیای مجازی، ویدیوهای سرگرمی یا بازی‌های تحت وب وجود نداشت. آنچه کودکان دیروز در اختیار داشتند، کاغذی ساده، مدادی کوتاه و تنها رویایی در سر بود. رویایی که در آن تنها کودک، خانواده و آشنایانش جای داشتند. این رویا، صمیمانه‌ترین، خالص‌ترین و ناب‌ترین نسخه از کودکی گذشته است، دلی پر از امید، یک تکه کاغذ و رویایی که تصویر می‌شد!

نسل دیروز، گاه رویای خود را در دفترچه‌ای پنهان می‌کرد و گاه آن را به دست باد می‌سپرد. البته گاهی فراموش می‌شد و خبری از نوتیفیکشن‌های امروز نبود! گاه نیز بیش از گذشته قدرت می‌گرفت و برای رسیدن به حقیقت، مسیر را برای آنان باز می‌کرد.

این نامه‌ها، این رویاهای مکتوب، تنها یک نوشته نبود. راهی برای ارتباط با کائنات بود. کودکی که دنیا را از خلال کتاب‌های مکتوب، قرآن، گلستان و بوستان یاد گرفته بود، معتقد بود با این روش نیز می‌تواند با جهان ارتباط برقرار کند. خدا، طبیعت یا فرشته نگهبان، نامه او را می‌بیند و همین، او را به خواسته‌اش می‌رساند. این رویای بر کاغذ، نامه‌ای به آسمان بود! نشانی از ایمانی بی‌حد و حصر!

امیدهای ساده و ملموس، شادی‌های بزرگ

نسل دیروز، رویای بزرگ و دست‌نیافتنی نداشت. خواسته‌هایی ابتدایی، نیازهای روزمره، تنها امید آنان بود. کفشی نو، دوچرخه‌ای ساده یا آرامش در روابط، بزرگ‌ترین آن‌ها نبود؛ اما همه دنیا در همین خواسته‌ها بود. کودکان دیروز، غنی بودند. از خواسته‌های دست‌نیافتنی و شادی را به سادگی، به دست می‌آوردند. شادی‌هایشان ریشه‌دار بود و رسیدن به آن، سهل‌تر از همیشه!

آنچه نسل دیروز را متمایز می‌کند، واژه‌ای به نام باور است. آنان معتقد بودند آرزوهایشان با صبر است که معنا پیدا می‌کند و البته به واسطه همین معنا بود قدرشناس، مقاوم و صبور بودند. رویاهای آنان چراغی بود که مسیر را به آنان نشان می‌داد و آنان را ثابت قدم می‌کرد. هیچ خللی در اراده آنان ایجاد نمی‌شد و به همین ترتیب می‌توانستند در طب زمان، تغییراتی بزرگ‌ برای خود، خانواده، محله و جامعه ایجاد کنند.

نسل قدیم؛ معماران امید در دل سختی‌ها

زمانی که مادربزرگان و پدربزرگان ما از روزهایشان تعریف می‌کنند، انچه به ذهن متبادر می‌شود، زندگی سخت و آمیخته با رنج و تلاش است. امکاناتی کم، معیشتی سخت و ناامنی از آینده، همه آن‌چیزی است که بخشی جدایی‌ناپذیر از این خاطرات است. با این حال این نسل با قناعت، همبستگی و ایمان توانست تا با وجود همه نداشتن‌ها و سختی‌ها بنای امید را در دل خود و اطرافیان بنا گذاشته و با این امید، به آرزوهای خود برسد. آنان از میان داستان‌های رزمی که شبانه برای کودکان می‌خواندند، از دل قصه‌های عاشقانه که محبت و جنگ برای رسیدن به خواسته را بازتعریف می‌کرد و از خلال آیه‌های قرآن که اعتقاد به یاوری خدا را نشان می‌داد، آینده کودکان را تسهیل می‎‌کردند.

شاید بتوان گفت مهم‌ترین میراث این نسل برای امروز، همین «هنر امیدوار بودن» است. هنری که به ما یادآوری می‌کند حتی در دل تاریکی هم می‌توان چراغی روشن کرد، اگر دست از آرزو و تلاش برنداریم.

همدلی در کارهای کوچک

با وجود همه این‌ها، انچه در گذشته درست مثل ستاره‌ای در آسمان شب می‌درخشید، کارهای کوچک و خیرخواهانه، داوطلبانه و برای آرامش همسایه بود. آنچه گذشتگان برای حل مشکلات همسایه انجام می‌دادند، همان خرده داوطلبی‌هایی است که نسل امروز، در گام‌هایی بزرگ‎‌تر برای آرامش همه جهانیان انجام می‌دهند. اگر پدربزرگان، در نبود مرد همسایه، مراقب فرزندان او بودند، نوادگان آنان، برای مردی که در زندان اسیر شده است، مبلغ آزادی واریز می‌کنند. این همان خرده داوطلبی است که رنگ و بویی دیگر به خود گرفته است. هر دو نسل به خوبی می‌دانند که تغییر، از همین کنش‌های کوچک آغاز می‌شود و دنیا را زیباتر می‌کند.

آرزوهای نسل امروز؛ فاصله یا تداوم؟

نسل امروز، رویایی متفاوت دارد. رویایی که شاید هیچ تشابهی به خواسته‌های پدربزرگان ندارد. سرعت تحولاتی که در فناوری رخ داده است، کوچک شدن جهان و خلاصه شدن ارتباطات در صفحات مجازی، آرزوها را پیچیده کرده است. با این حال، این رویاها، تداوم تغییر شکل یافته همان خواسته‌ای است که نسل قبل در دل خود می‌پروراند. آرامش، عشق و معنا جوهره خواسته‌ها، از دیروز تا فردا است!